Boze Joost.

Ik hoor een autodeur hard dicht klappen en als ik naar buiten loop om de gasten te ontvangen zie ik een stoere puber. Onder zijn rode kuif een boos gezicht. Moeder is ook uitgestapt en kijkt me met een vermoeide blik aan. “Voor een jongen met autisme is half twee vertrekken al moeilijk laat staan begrijpen wat paardencoaching is!” Ik begrijp het helemaal. Hoewel moeder zeer bekend is met paardencoaching en het effect hiervan is het aan een puber best moeilijk uitleggen.
Ik begroet Joost en zeg hem dat ik het fijn vindt dat hij er is. “Ik niet!” is het antwoord. Stiekem moet ik lachen en ik geef moeder een knipoog. Alsof ik zijn gemopper niet hoor praat ik vrolijk verder en besluit gelijk maar naar de paarden te gaan. Bij het hek wordt de interesse van Joost gewekt.
De kitten die er loopt wil wel even met hem spelen en terwijl ik de laatste voorbereidingen tref en zo wat uitleg geef over wat Joost te wachten staat, lijkt hij wat te ontspannen. Al spelend met de poes krijgt hij weer praatjes. Ook over de paarden wil hij wel het één en ander weten. Hoe zwaar de Belg Mario is en hij trekt de vergelijking met zijn eigengewicht waar hij dan wel duizend keer in kan!
Puzzel is een geweldig paard om in te zetten bij kinderen en jongeren met autisme. Ze is heel voorzichtig en weet ze op de juiste manier uit te dagen en te prikkelen. Ik had dan ook bedacht dat ik haar in zou zetten. Maar Joost ziet Drommel lopen en de klik is er meteen. Drommel maakt gelijk contact met Joost. “Wil je met Drommel werken Joost?” Even nadenkend zegt hij quasi stoer met een lage stem.. “Jaaaaahhhh doe maar…”
Waarop hij enthousiast over het hek klimt.
Daar had ik niet op gerekend. Drommel is niet van de kinderen en als hij iets niet wil zal hij het ook niet doen. Maar hij laat zich vrij eenvoudig een koordje om de hals leggen en loopt netjes met me mee.
In de bak maakt hij direct contact met Joost. Joost vindt het spannend maar ook interessant. Ik begin met kleine dingetjes te vertellen. Drommel zit Joost bij zijn broekzak en knabbelt voorzichtig. “Mam, hij wil mijn telefoon!” roept Joost lachend. Waarop moeder zegt: “Drommel weet dat jouw telefoon belangrijk voor je is.” Schot in de roos moeder! De aandacht is er.
Drommel knabbelt aan de rand van de bak op verschillende plekken. Vaak heeft dit iets te maken met voeding of gevoed worden. Soms letterlijk soms figuurlijk. Als ik Joost vraag of hij goed kan eten is het antwoord ja. Drommel gaat lekker door en kijkt me eens aan. Dan vraag ik Joost of hij goed op school mee kan komen.
Dan veranderd het ontspannen jongentje weer in een boos ventje wat over het hek klimt en er wel klaar mee is. Moeder vertelt dat Joost tijdelijk op een woongroep woont en de planning was dat hij in de herfstvakantie naar huis zou komen en naar een nieuwe school zou gaan. Alleen gaat het niet zo goed met Joost en is er besloten dat hij nog een tijde naar zijn oude school moet.
Joost is druk bezig met Drommel en springt af en toe over het hek als hij de poes ziet, om daar even mee te spelen.
Drommel gaat in het stalletje staan als we het over de school hebben. Ook Joost is weer over het hek geglipt en sluit zich af. Dan draait hij ineens zich om en vraagt waarom Drommel in het stalletje staat. Ik leg hem uit dat Drommel aan geeft dat Joost het waarschijnlijk niet zo leuk vindt op school en hij zich daarom verstopt. Doe jij dat ook wel eens Joost? Jezelf verstoppen? Joost zijn aandacht is getrokken. Hij verteld dat hij de juf niet aardig vindt. Ook wordt er geen koken en techniek gegeven op school, vakken waar hij goed in is en graag doet.
Drommel steekt zijn hoofd op de deur. Joost komt weer bij hetgeen wat hem bezig houdt en Drommel kan verder.
Om te kijken of dit de kern is waar we aan kunnen gaan werken laat ik Joost twee pionnen neer zetten. De ene pion staat voor de school waar hij nu naar toe gaat. Hardop noemt hij de naam van de school als hij de pion een eind verderop zet. De school waar hij naar toe zou gaan zet hij wat dichter bij. Om er zeker van te zijn dat Drommel zich niet zal vergissen legt hij er nog wat strootjes bij.
Met een gespannen gezicht gaat hij staan kijken. Drommel bedenkt zich niks en loopt in één lijn op de pion af welke voor de nieuwe school staat.
“Zie je wel mama” roept Joost “zelfs Drommel vindt dat ik naar die school moet!”
Mama belooft dat ze het met de begeleiders van de groep zal bespreken. Het zou al fijn zijn als er op de oude school wat meer aandacht komt voor techniek en koken zodat Joost uitgedaagd wordt om te groeien en te ontwikkelen. We maken de sessie af en Joost laat Drommel de wei op.
Al rennend begroet Joost de andere paarden. Als Joost Drommel wil aanhalen zet die het op een lopen en geeft een kontje. Ik moet zo lachen, die Drommel. Het werk is klaar, nu even geen kinderhandjes meer. Joost rent niet begrijpend achter hem aan. “Hoe kan dat nou?” roept hij niet begrijpend. Ook moeder is verbaasd, het zojuist nog zo lieve rustige shetlandertje wil nu niets meer van haar zoon weten.
Tja, dat is onze Drommel. Het werk is klaar en nu geen polonaise meer aan zijn lijf.
Joost is alweer over het hek geklommen. Hij vindt het wel genoeg. Nog even wat drinken en dan wil hij naar huis. De postbode komt een pakje voor hem brengen. “Zou hij al geweest zijn mam?”
“Vast!” In een paar sprongen zit hij al in de auto.

Dag Joost, ik hoop dat je snel naar de andere school mag!