Cadeautje aan mezelf.

Ik heb het nooit zo op gehad met social media. Maar goed, toegegeven, eenmaal besmet is het bijna verslavend. Met een heus Facebook en Twitter account voelt het al als heel wat. De rest laat ik nog even aan me voorbij gaan, ik heb nog graag tijd voor andere dingen.
Via social media melde zich een cliënt, Bianca. Het blijft leuk, nieuwe mensen ontmoeten.
In ons kennismakingsgesprek vertelde ze dat ze een beetje bang was voor paarden. Zelf had ze er ook twee maar echt vrienden waren ze nooit geworden. Hoewel ik vooraf eigenlijk liever zo weinig mogelijk informatie krijg was dit goed om te weten. Special of Puzzel zijn daar de meest geschikte paarden voor mensen met angst of trauma. Ook voor mensen met autisme werk ik graag met Puzzel. Ze voelt ze haarfijn aan. Dus ik vertel Bianca dat ik één van beide dames zal vragen met ons te werken.
Na een kop koffie en gezellig te hebben gekletst gaan we naar de bak. Ik laat haar rustig buiten het hek wennen aan de paarden terwijl ik een eigenwijze Tinker probeer de bak uit te krijgen.
Maar als Bucata denkt ‘bekijk jij het even..’ dan is het trekken aan een paard in de ankers. Ze had allang door wat de bedoeling was en was ook vastbesloten zich met Bianca te gaan bemoeien.
Bovendien hing er nog een restant hooi in een net achter de stal en als rechtgeaarde Tinker eet je eerst netjes je net leeg voordat je maar aan iets anders denkt!
Niet voor één gat te vangen en om te voorkomen dat ze me letterlijk voor paal zet, zet ik een broodzakje in. Daarmee win ik altijd! Knisperende zakjes zijn goed voor lekkers!
En hoewel enigszins twijfelend aan mijn goede bedoelingen, wandelt ze nieuwsgierig achter me aan de bak uit. Zo, hek dicht en aan de slag.
Weifelend vraagt de Bianca ‘dit komt toch niet door mij he?’ Lachend vertel ik haar dat dit typisch Bucata gedrag is.
Puzzel heeft ondertussen al uitgebreid maar heel voorzichtig kennis gemaakt met Bianca en ik vraag haar of ze de bak in durft.
In eerste instantie lijkt er niet zoveel uit te komen. Puzzel houdt gepaste afstand en ze gaapt en scheet wat spanning weg. De verdrongen creativiteit van Bianca komt naar voren. Wat me opvalt is dat ze paarden allemaal hun eigen weg gaan. Bianca merkt op dat dit haar gezin typeert.
Alle gezinsleden zijn zelfstandige individuen die hun eigen weg gaan. “Wat confronterend dit zeg..’ zegt Bianca. “Hoe weten ze dat nou?”
Even later komt Bucata bij het hek staan. Ons ‘Caatje’ is van de duidelijkheid en vooral niet te negeren.. ze ramt met haar hoeven tegen het hek en trekt er aan. Ik vraag Bianca of ze er in mag? Dat mag.. en even later is Mario, de Belg er ook. Ik laat het maar even gebeuren, dit moet even zo zijn. Dan zie ik Bianca zelfs Mario even over zijn grote hoofd aaien. Wat een overwinning!
Mario snuffelt nog eens even aan Bianca en draait zich om, om weer naar de wei te vertrekken.
Ook de anderen komen even, maken contact, bekijken de situatie even en gaan weer hun eigen gang. Puzzel blijft in de buurt van Bianca en houdt het contact.
Het wordt een intensieve sessie waar veel uitkomt en waar Bianca de mogelijkheid krijgt dingen uit het verleden een plekje te geven.
Koud geworden gaan we weer naar binnen, naar de koffie. Bianca geeft aan het een geweldige ervaring gevonden te hebben. “Zo bijzonder…”
Als we afrekenen zegt ze; “Goh, ik heb een cliënt die ik dit ook zo gun, maar die heeft geen rode cent. Dat kan ze niet betalen!” Als ze verteld wat het meisje te verwerken heeft gehad en waar ze nu mee worstelt zeg ik tegen Bianca: “Kom maar met haar.” Dit, zo geschonden, meisje gun je een sessie waardoor ze verder kan.
“En als ik over een half jaar mijn dochter wil verrassen met een sessie? Is je prijs dan verdubbeld?”
Nee hoor, over een half jaar hanteer ik dezelfde prijs. Ik vind het belangrijk dat ik anderen mag helpen, samen met mijn paarden. Rijk hoef ik er niet van te worden.
Dan zegt Bianca: “ik zei tegen mijn man; ik geef mezelf een sessie paarden coaching cadeau. Een ander gaat naar de bioscoop.”
Mooi Bianca, wat heb je jezelf een fijn cadeau gegeven. Geniet er van!