De nieuwe tijd.

De nieuwe tijd.

Als procesbegeleider ben ik er steeds meer van overtuigd dat de transitie in de zorgverlening vraagt om een nieuwe manier van denken. Voor zowel bestuurders als medewerkers op de werkvloer.

Vanuit de dialoog binding en verbinding hebben met elkaar. Vanuit gezamenlijk gedragen missie en visie kwaliteit van zorg leveren. Met elkaar het ‘omdenken’ leren en eigen maken. Niet alleen zorgen voor maar vooral zorgen dát. Waarbij er ruimte is voor leren.

De transitie in de zorg vergelijk ik wel eens met een nieuwe jas. Deze ‘nieuwe zorg’ jas heeft andere belijningen en is minder elastisch. Toch is hij ruim genoeg en met een beetje creativiteit heeft ze vele kleuren. Past deze nieuwe jas jou? Of moet je constateren dat deze nieuwe jas niet meer jou stijl is?

In mijn zoektocht naar de, voor mij ideale situatie, (deels in loondienst deels als ZZP-er) solliciteer ik op deeltijd vacatures. Zo ook vandaag weer een gesprek gehad voor een vacature voor teamleider.

En voor de tweede keer word afgewezen omdat ik ‘te aardig’ wordt ervaren. Meer coach dan teamleider. De vorige keer was de feed back ‘we zoeken iemand met meer haar op de tanden’..

Wat me opvalt is dat organisaties wel mee willen in de transitie naar nieuwe zorg maar dit top down aansturen. Teams en medewerkers “moeten”. Teams voelen de druk toenemen, medewerkers gaan in de weerstand, ziekteverzuim verhoogd, nog meer druk..

Deze ‘aardige’ teamcoach is van mening dat vanuit transformatief leidinggeven meer te bereiken is dan vanuit de top down wijze. Dat is niet alleen een andere manier van denken, dat is ook een andere manier van werken. Vanuit kansen en mogelijkheden. Met betrokken en energieke medewerkers. Een open cultuur en een laag ziekteverzuim. Medewerkers die met plezier naar het werk gaan om samen de verantwoording voor kwaliteit van zorgverlening dragen.

En past de jas toch niet? Dan mag én kan je op een goede manier afscheid van elkaar nemen en op zoek gaan naar nieuwe uitdagingen. Of ben ik nu te aardig?

José