Egoïstisch

Veel zin heeft ‘ie er niet in en dat straalt van hem af als we in mijn praktijk kennis maken.
Een goede vriend van hem heeft hem Wim geadviseerd om eens naar mij toe te gaan. “Kan geen kwaad” had zijn vriend gezegd en als laatste duwtje betaald hij de rekening ook nog.
Wim is een charismatische man van rond de 70 jaar jong. Keurig gekleed, schoenen netjes gepoetst en haren in de plooi. “Wat denkt u voor mij te kunnen betekenen?” is zijn eerste vraag nadat ik hem koffie in heb geschonken. “Ik heb geen idee..” antwoord ik in alle eerlijkheid. “Nou, da’s me ook wat moois… en de witte snor wipt knorrig omhoog.
Ik begin met de uitleg wat ik, samen met mijn paarden doe en vertel dat ik vooraf niet kan vertellen hoe en wat we gaan doen omdat dit afhangt van wat de paarden spiegelen.
Daarnaast hoeft Wim mij niets te vertellen als hij dat niet wil.
Ik stel voor dat we naar de paarden gaan en Wim het over zich heen laat komen. Hij heeft de regie, wil hij stoppen stopt hij, geen probleem!
Dat spreekt hem wel een en even later staan we met Puzzel in de buitenpraktijk. De kudde laat weten dat ze er bij willen dus ik zet het hek open. Kennelijk is er ook iets in het systeem gaande.
Mario komt de wei op galopperen, kijkt ons indringend aan, laat zich op de grond vallen, rolt een paar keer heen en weer, springt op en galoppeert weer weg.
“Herken je dit?” vraag ik aan Wim. Wim vloekt een keer hard grondig en gromt dan:
“Lijkt **** mijn partner wel! Die doet net zo! Maar hoe weet dat paard dat nou?”
Ik leg uit wat het spiegelend paard doet en dat een kudde ook de energie uit het systeem oppikt en spiegelt.
Er volgt een pracht van een sessie waar Wim opener is dan hij ooit geweest is in zijn leven, zo kent hij me toe. Hij verbaast zichzelf dat hij zo vol vertrouwen zich durft te uitten en zijn diepste geheimen durft toe te vertrouwen.
Wim hunkert, ondanks een levenspartner, naar liefde en geborgenheid. Hij heeft al zoveel therapieën geprobeerd. “Het enige wat er uit kwam was dat ik moest stoppen met de therapie omdat ik verliefd werd op de therapeut” verteld Wim. “Dat kan toch niet….”
Als we de levenslijn uitzetten komen we er al snel achter dat Wim zijn probleem al in de baarmoeder is ontstaan. Moeder die niet meer op een kindje zat te wachten.. En na de bevalling een teleurgestelde vader die na zes zonen nog zo verlangde naar een meisje.. Geen enkele verwachting kon hij aan voldoen en zijn jeugd leek liefdevol te verlopen maar Wim herkend het gevoel van toen nu nog steeds. Een gevoel van eenzaamheid en de hunkering naar oprechte geborgenheid en liefde.
“Ik kan hem nu niet meer in de steek laten, hij is tachtig.. we zijn al een leven lang eenzaam samen” zegt Wim “daar is geen therapie tegenop gewassen.”
Wim heeft zijn leven lang rekening gehouden met de ander, zichzelf uitgesloten zodat hij gezien werd. Heeft heel zijn leven in de overlevingsstand geleefd.
Geen enkele partner kan Wim geven wat hij zoekt, hij kan het zichzelf niet geven, dus ook de ander niet. Voor Wim enorm confronterend en hij geeft aan dat hij er over denken moet of hij op zijn leeftijd hier nog mee aan de slag wil. Samen hebben we het er over op welke manier hij zijn leven nog wat kan verrijken, met de keuzes die hij nu maakt. Wim mag vaker voor zichzelf kiezen, gekscherend zeg ik dat hij egoïstischer mag zijn. Nu is er nog tijd om te genieten van wat het leven je biedt, pak het aan.
En we maken geen vervolgafspraak. Wim heeft genoeg om te overdenken, als hij zover is dat hij besluit om de confrontatie aan te gaan neemt hij wel contact met me op.
Met een ferme handdruk nemen we afscheid. Hij bedankt me vanuit de grond van zijn hart en geeft aan ‘ruimer in zijn hart te zitten.’ Een mooie uitspraak voor een mooie man.
Ik weet dat Wim niet terug zal komen, de ruimte die hij nu ervaart om toch wat vaker voor zichzelf te kiezen en een tikkie egoïstischer te mogen zijn is voor hem voldoende.
Het ga je goed Wim, geniet van alle moois wat er nog op je pad komt en wees soms maar even lekker egoïstisch.