Geen geheugen.

Via de website krijg ik een aanvraag van een mevrouw uit het westen van het land. Van harte welkom natuurlijk maar ik check toch voor de zekerheid of ze niet liever naar een collega bij haar in de buurt gaat. Mevrouw is duidelijk; ik kies er voor twee en half uur te rijden om bij jouw te komen voor paardencoaching. Via de social media heeft ze positieve recensies gelezen en ze is vast besloten.
Op zaterdagmorgen arriveert een keurige dame van middelbare leeftijd bij ons. Bij een kop thee maken we kennis. Mevrouw verteld me dat ze geen geheugen heeft. Haar lange termijn geheugen heeft een gat van zo’n twintig jaar.
Omdat ik vooraf niet teveel informatie wil om zo zuiver mogelijk te kunnen werken vraag ik er niet op door. Wel spookt het door mijn hoofd. “Geen geheugen? Hoe gaan we dan informatie verzamelen?” Afijn, ik laat het los en we gaan het wel zien.
De paarden staan nog op de wei en ik zie dat Bucata contact maakt met mevrouw. Ik besluit dan ook met Bucata te gaan werken.
Ons “Caatje” zal ons “Caatje” niet zijn als ze niet haar steeds terugkerende trucje uithaalt en zich niet klakkeloos uit de wei laat halen. Hierop voorbereid neem ik alvast een longeerzweep mee.
Halster om doen is geen probleem maar mee lopen weigert ze. Als ze de zweep naast haar ziet loopt ze vrijwillig mee. Mij ondeugend aankijkend met haar grote bruine ogen.
Braaf leg ik de cliënten die met Bucata gaan werken uit dat dit een standaard Bucata grapje is. Het is echt niet zo dat ze niet met je wil werken.
Eenmaal aan het werk blijft Bucata zoeken. Ze laat veel onrust zien.
Mevrouw herkend het wel; ‘Ik ben overal aan het zoeken en vindt het nergens.” Mevrouw benoemt nog een keer dat ze geheugenverlies heeft. Een flink aantal jaren, met name uit haar jeugd, kan ze niet terug halen. Daarnaast heeft mevrouw flink wat lichamelijke klachten.
Mevrouw heeft al heel wat acties ondernomen om zowel haar fysieke klachten te behandelen als haar het gat in haar geheugen te dichten.
Zodra mevrouw benoemd dat ze haar zoekacties misschien beter kan staken en kan accepteren dat het is zoals het is komt Bucata naar haar toe en zoekt contact met haar.
Ik vraag mevrouw of ze door hersenletsel of ziekte geen geheugen heeft. Dan verteld ze me dat dit niet het geval is. Ze heeft kennelijk haar geheugen en herinneringen zo geblokkeerd dat ze er niet bij kan. Op het moment dat de emoties komen en mevrouw bij haar gevoel durft te komen kan Bucata met en voor mevrouw aan het werk. Bucata gaat met de spanning van mevrouw aan de slag. Langzaam kan en durft ze weer bij haar gevoel komen.
Soms is het beter om los te laten. Wat geweest is, is geweest.
Als mevrouw dit vast kan houden kan ze verder en zullen haar klachten afnemen. Wie weet komt het geheugen dan ook weer terug. Naast de coaching met paarden verwijs ik mevrouw door naar een collega die samen met mevrouw aan de slag kan met haar innerlijk kind.
Als Bucata haar “chocolade momentje” laat zien schiet mevrouw in de lach. “Ik kan geen chocolade verdragen maar heb ik de auto heerlijk een kitkat gegeten!”