Ik ervaar veel meer rust….

Ik ben wel een beetje uitgepraat zegt Greetje met een diepe zucht. Ze heeft geen zin in thee, laten we maar gelijk beginnen, zegt ze.
Ik besluit niet meer te vragen en Greetje mee te nemen naar de bak. Ik zet het hek open, we zien wel wie er met ons wil werken.
Jules komt in alle rust kennis maken met Greetje. Het duurt even voordat Greetje haar hand uit durft te steken. Mag ik hem aaien? fluistert ze bijna. Voorzichtig aait ze Jules.
Greetje heeft de sticker autisme gekregen. Ik geloof niet zo in stickers. Ik geloof niet in stickers. Vanuit mijn visie ontstaat een beperking door opgedaan trauma tijdens of soms nog voor de conceptie. Ons celgeheugen is zo sterk.
Omdat Greetje wel uitgepraat is gaan we met haar levenslijn aan de slag. Ik leg de opdracht uit en stilzwijgend aan de slag en legt ze haar levenslijn zorgvuldig neer.
Zo goed? vraagt ze. Het is jouw lijn, dus als het goed is voor jouw is het goed.
Ik gooi de zak met knuffels leeg en nodig Greetje uit om een knuffel te pakken die haar aanspreekt. Greetje neemt de tijd hiervoor. Uiteindelijk kiest ze heel zorgvuldig een rood beertje met een ietwat grimmige uitdrukking.
Ik zie Jules op de tijdlijn van Greetje staan, hij staat tussen de lijn van de conceptie en bevalling. Aan zijn uitdrukking zie ik dat daar iets plaats heeft gevonden. Greetje staat iets achter me en heeft de knuffel innig vast.
Iets in mij zegt dat er tweelingverlies heeft plaats gevonden. En ik vraag Greetje er naar; voel je je weleens alleen? Met een ruk draait ze zich naar me om en kijkt me aan. ALTIJD! zegt ze.
Heb je weleens het gevoel dat je een tweeling broertje of zusje verloren bent?
Greetje haar hoofd zakt op haar borst en ik zie een dikke traan over haar gezicht rollen.
José, ik heb dit weleens tegen iemand gezegd, en weet je wat er tegen me gezegd is? Dat ik knettergek ben! En misschien ben ik dat ook wel… Ik ben toch niet gewoon?
Ik vertel Greetje dat het bewezen is dat er veel meer tweelingzwangerschappen zijn dan er eerder gedacht werd. Toch weet ons celgeheugen wel dat er een tweelingbroertje of zusje was.
Je hebt afscheid moeten nemen, los moeten laten en alleen verder gaan. Dat kan traumatische gevolgen hebben in de ontwikkeling van je basisvertrouwen.
Greetje is in zichzelf gekeerd, vindt het moeilijk om voor zichzelf op te komen. Voelt van alles wat ze geen woorden kan geven. En dat is zo gek niet, want op het moment dat ze het verlies meemaakte had ze nog geen woorden.
We werken nu al een paar sessies aan het verlies en verdriet wat ze heeft ervaren tijdens het verlies van haar tweelingbroertje of zusje. De rode knuffel is met Greetje mee gegaan naar huis. Iedere sessie komt hij trouw weer mee en wordt innig in haar arm geklemd.
Dat ingetogen in elkaar gedoken meisje ontpopt zich langzaam maar zeker in een zelfverzekerdere jonge vrouw. Ze laat minder haar schouders zakken, ze staat rechter op. Er verschijnt een lach op haar gezicht. Ze durft wat meer voor zichzelf op te komen.
En de laatste keer dat ze hier was zei ze: Ik, kan het niet omschrijven José, maar ik ervaar veel meer rust….