Klas 3B

Klas 3 B,

Vrijdagmiddag, er rijden vier kleine auto’s met gierende banden het erf op. Daar rollen al kibbelend en lachend18 jongelui uit. Klas 3B is gearriveerd.
Onderweg is er kennelijk al van alles gebeurt want er staat een groepje luidruchtig te kibbelen en ze verklaren elkaar voornamelijk voor gek.
“Dat gaat een pittig klusje worden..” denk ik als ik de groep verwelkom. Het is prima weer dus we drinken koffie aan de picknicktafel en ik hoor de sterke verhalen die er onderweg plaats gevonden hebben. Als ze allemaal een beetje afgekoeld zijn er er vragen worden gesteld wat ze te wachten staat neem ik de groep mee in het middag programma. We gaan werken met de Big Five en de kernkwadranten. Omdat het een grote groep is heb ik de Big Five groot uitgewerkt en in de bak op gezet. Daar mogen ze eerst mee aan de slag. Ondertussen wordt Bucata van de wei gehaald om de groep te coachen. De stoere mannen blijken iets minder stoer als ze in de bak komen waar Bucata rond loopt. Met enige regelmaat springt Daan over het hek. “Ik doe dit niet, ik ben schijtens benauwd voor dat paard man! Ik wil de sleutels, ik ga!”
Ik stel voor dat Daan achter het hek mee doet, je hoeft niks alles mag. Maar probeer wel onderdeel te blijven van de groep.
De jonge mannen zijn met elkaar bij de zebra gaan staan. De zebra staat voor hiërarchie, afstandelijk, streeppatroon met structuur. “Staan jullie daar goed?” vraag ik de jongens die duidelijk steun bij elkaar zoeken. “Ja hoor!” is het antwoord. Maar ik zie dat Bucata daar heel anders over denkt en ze loopt dwars door het groepje heen. De stoere jongens schieten als pijlen over het hek. De groep moet er hard om lachen. Dat laten de jongens niet gebeuren en ze komen terug, ook Daan.
Ze zoeken een andere plek en daar worden ze met rust gelaten door Bucata. Kennelijk is dat een betere plek voor ze. Bucata spiegelt ondertussen van alles. Het is duidelijk dat er veel speelt in deze groep. Onderlinge ruzietjes, communicatie storingen en gevalletjes van ‘ik heb niks met jouw’..
Hier en daar spreken ze elkaar aan op voorvallen maar tot de kern komen ze niet.
Er staat een groep meiden bij de afbeelding van de chimpansee. De chimpansee staat voor sociaal, empathisch, gevoelig. Eén van de meiden wordt steeds het groepje uit geduwd door Bucata. Kennelijk staat ze daar niet goed. Ik vraag het haar maar ze is van mening dat ze er prima staat.
Ook uit de kernkwadranten kiest ze een kaartje op dit vlak. Na flink aandringen van Bucata vraag ik haar om eens bij de zebra te gaan staan. Het bordje waar inmiddels niemand van de groep meer staat. Bucata loopt met haar mee. Dan gebeurd er ineens van alles in de groep wat mijn aandacht vraagt. De spanning loopt op want onderling zijn ze het niet eens met de kernkwadranten die door ieder uitgekozen zijn. Terwijl ik met de groep aan de slag ben zie ik in mijn ooghoek het nodige gebeuren bij de zebra, waar Bucata en Amira samen staan. Ik benoem in de groep wat ik zie en vraag het te laten gebeuren. De energie rondom het groepsproces is zo groot dat dit momenteel meer aandacht vergt.
Als ik bij Amira en Bucata ga kijken tref ik een hevig snikkende Amira. Ik vraag voorzichtig wat er gebeurt? Dan verteld Amira snikkend en lachend dat het leidinggeven iets is wat haar droom is voor de toekomst. Maar ze durft niet, kan ik dat wel, wat vindt mijn familie hier van?
“Dat paard heeft wat met me gedaan, ik voelde het. Ik kan alleen niet uitleggen wat..”
Dat lieve Amira, is de kracht van het paard tijdens de coaching. Voelt het goed?
Ja, het voelt goed. Bucata staat rustig voor Amira en kijkt haar liefdevol aan. Ik zie haar denken “wat doen die twee beners toch soms moeilijk!”
De groep vraagt om aandacht en ik laat Amira en Bucata samen achter op hun plekje. Daar gebeuren mooi dingen, maar in de groep ook. Groepsdynamica van de bovenste plank.
Op het moment dat het dreigt te barsten willen ze pauze. Ik moet lachen, hoe slim is dit.
Kennelijk past dit bij de groep want iedereen is zo bij de picknicktafel. Met een paar praat ik bij de bak na over wat het met hen doet. Ook Amira komt bij me en zegt: “Mevrouw, dit is zo geweldig, ik voel me zo goed! Dank u wel hoor!” Stralend loopt ze naar haar klasgenoten.
Manlief en ik overleggen even samen en besluiten van paard te wisselen. Bucata kan goed omgaan met groepsdynamica maar onze Puzzel is daar veel gevoeliger voor. Dus we wisselen. Puzzel heeft uiteraard de energie allang opgepikt en denkt er het hare van. Het kost enige overredingskracht om haar mee te krijgen.
Als de groep weer in de bak staat weten ze niet wat hen overkomt. Puzzel racet in vol galop langs de groep en maakt gillend en bokkend ruzie met Mario die ook een kijkje is komen nemen.
Beiden spiegelen ze de essentie van de groep. Doodstil zijn ze. Ik laat het gebeuren, er is niets onveiligs aan. Puzzel weet heel goed wat ze doet. Na een poosje roept er iemand dat ze er staan met gevaar voor eigen leven! De groep reageert.. Hiermee veranderd de energie in de groep en wordt Puzzel rustiger. Ik vraag de groep wat ze van zichzelf herkennen? Die vraag hadden ze niet verwacht. Dan ontstaat er een diepgaand gesprek waarbij er ook aandacht is voor eigen rol en handelen in de groep. Er ontstaan inzichten en ze gaan inzien dat ze het anders willen.
Wat mooi om dit te mogen coachen en begeleiden. Ook Puzzel ontspant, spiegelt, steunt en confronteert.
Dan komt Daan bij me. “Mevrouw, mag ik wel naar de wei?”
Verbaast kijk ik hem aan. “Ja, ik heb de energie wel een beetje op, ik wil even alleen zijn.”
Ik vraag nog of hij zich realiseert dat daar vijf paarden lopen waaronder ‘die enorme reus’.. ? Daan knikt en springt over het hek Ik zie hem voorzichtig de wei in lopen. De paarden reageren nieuwsgierig. Als het er naar uit ziet dat dat wel goed gaat richt ik me weer tot de groep. Die hebben niet eens gemerkt dat Daan uit de groep is gestapt. En wanneer dat wel opgemerkt wordt reageren ze vanuit hun oude patroon; “oh het zal weer eens niet zo zijn! Daan is weer vertrokken!”
Er wordt gemopperd en geroepen naar Daan. Ik vraag de groep wat ze zien? Nou, een Daan die zich weer eens van de groep afzondert. “Zoals altijd!” Ik leg uit dat ik het anders zie. Weten ze nog hoe bang Daan was toen we vanmiddag begonnen? Oh ja, dat is ook zo… Hoe knap is het dan dat Daan nu daar tussen de paarden loopt en Jules voorzichtig aan durft te halen?
Goh ja.. zo hadden ze het nog niet bekeken… Daan heeft eigen angsten overwonnen en ruimte voor zichzelf gevraagd. Ik vind dat heel knap.
Dan wordt Daan toegeroepen: “Goed van je Daan!” Daan, die van dit alles niets mee gekregen heeft kijkt verbaast. De uitdrukking op zijn gezicht is onbetaalbaar..
Als de hele club weer in de auto’s gepropt is en weekeind gaat vieren zwaai ik ze uit. Op de achterbank zit Daan, glimlachend..

Ik zwaai; Goed gedaan klas 3B, ik ben trots op jullie. Maak er met elkaar een mooi schooljaar van!