Een RijkGevoelig 2018 gewenst!

Een jaar afgesloten en we zijn begonnen aan een kraakvers nieuwe. Het heeft wel iets melancholisch, de wisseling van het jaar. Terugkijkend en vooruitblikkend. Traditioneel blikken diverse cabaretiers met ons terug op het afgelopen jaar. Oudejaarsavond blikten Guido en Youp met ons terug.
Beide heren laten ons lachen met de, door hen uitvergrootte, gebeurtenissen van het afgelopen jaar.
Lief en leed van het afgelopen jaar passeren de revue en laat ons toeschouwers schateren van de lach of ons hardop uitten van onze grens. En na de voorstelling zeggen we tegen elkaar; ‘wat was ‘ie weer scherp hè! Het klopte wel wat hij zei…”
De cabaretier die met zijn scherpe tong dát zegt wat wij vaak denken of voelen.
Het doet mij denken aan cliënten die ik in mijn praktijk ontvang.
Steeds vaker maak ik kennis met mensen die niet bij hun gevoel kunnen. Volledig geblokkeerd waarbij de signalen van het lichaam allang zijn overschreden en zijn genegeerd of niet herkend.
Guido begon zijn conference met de werking van de hersenen en daar had hij de kern te pakken. Ons lichaam en onze hersenen zijn zo mooi afgesteld en kunnen ons zo verfijnd vertellen dat we grenzen hebben bereikt of zelfs over gaan. Alleen zijn we verleerd ze te herkennen of gunnen we ons er geen tijd voor. Soms zit het dieper en is er trauma ontstaan waardoor er lichamelijke klachten zijn die niet te behandelen lijken. Pas kwam er een jonge vrouw, haar nek zat zo vast dat ze amper kon bewegen. Ook haar kaken zaten zo vast dat alleen wat geprakt voedsel naar binnen kon.
Och, zegt ze glimlachend, ik ben het inmiddels wel gewend. Ik ben overal al geweest en niemand kan er iets aan doen. De eerste vraag die er bij me op komt is; ‘wat wil jouw lichaam jouw vertellen?”
Ik hoor zo vaak “hier kan ik het wel zeggen.” En dan komen er heel persoonlijke zaken die kennelijk met niemand anders gedeeld worden. Natuurlijk kan hier alles verteld worden en blijft alle gedeelde hier.
Met de paarden pellen we stukje voor stukje de opgebouwde schillen af om zo tot de kern te komen.
De paarden kun je alles vertellen, zij vertellen het niet door. Wel zijn het de cabaretiers die jouw, zonder grap of grol, maar zuiver vertellen waar het pijn doet. De pijn die jij zelf negeert of niet herkent omdat jouw hersenen dat blokkeren.
Oude wonden die niet geheeld blijken te zijn of nieuwe pijn die niet herkent is door de hectiek van de tijd.                   We raadden de ander “Laat het toch los!” aan… Maar dat is nu net het moeilijkste wat er is.
Los laten is niets meer dan jouw hersenen de kans geven om de gebeurtenis op het lange termijn geheugen te plaatsen. Dat kan alleen als er zo min mogelijk stress is en je de tijd neemt om te ontspannen. De paarden ontnemen van jouw de spanning en geven jouw zo de ruimte om je lange termijn geheugen aan te sporen. En dat doen ze van nature..
Nu is het niet zo dat je als coach nooit gestrest bent en altijd volledig “zen” bent. Het mooie van coach met paarden is dat de paarden jouw ook altijd spiegelen. Als ik vanmorgen de bak binnen loop om ze te verzorgen zie ik Drommel gapen. “Slecht geslapen jongen?” grap ik.. Wetend dat paarden van nature niet gapen is dit een spiegeltje voor mij.
Ik herken hem hoor.. mijn hoofd zit bij het aanbod wat ik heb gekregen maar mijn gevoel weet dat er onvoldoende tijd voor is. “Je hebt gelijk jongen” zeg ik tegen Drommel.. “ik zeg het af…”
Waarop hij me aan kijkt en verder loopt. Als ik mijn gevoel volg komt er beweging. Hoe mooi start mijn 2018!

Ik wens iedereen een mooi jaar toe waarin luisteren, voelen en delen centraal staat.

Een rijkgevoelig 2018 gewenst!
José