Hij doet het niet!

De lente is in aantocht en de aanmeldingen voor paardencoaching trekken ook aan. Het lente zonnetje nodigt uit om ook de zon in het hoofd te laten schijnen. Roos heeft zich aangemeld en komt vol enthousiasme. Ze praat honderduit en is erg nieuwsgierig wat de paarden haar te vertellen hebben.
Na een kop koffie kan ze niet meer wachten ‘kom, zullen we naar buiten gaan?’
In de bak staat Mario al rustig te wachten, de anderen lopen rustig op de wei en scharrelen de eerste grassprietjes op.
Ik vraag of Roos bezwaar heeft tegen het werken met Mario, het blijft een enorme jongen onze Belg. Roos vind het prima en stapt bij Mario in de bak.
Ze heeft nogal haast en blijft kletsen. Ik wijs haar er op dat haar eigen veiligheid voor alles staat en laat het verder gebeuren.
Als ik buiten de bak plaats neem om te kijken wat Mario spiegelt hangt Mario wat over het hek.
“Hij doet het niet! Hij heeft er geen zin in” zegt Roos.
Ik leg Roos uit dat Mario al spiegelt en wat hij hiermee bedoeld. Roos loopt naar Mario toe en houdt een heel verhaal tegen hem.
Roos vindt het moeilijk naar haar eigen gevoel te kijken en ze kwebbelt er op los. Mario snapt niets van haar reactie en geeft meerdere keren aan dat ze naar haar gevoel moet.
Als hij er genoeg van heeft stapt hij de bak uit en komt bij mij. Hij komt steun vragen. Snuffelt aan mijn oor.. ‘Ze luistert niet, lijkt hij te zeggen. Ik begrijp je knul.
Mario besluit om nog weer eens een poging te wagen en maakt weer contact met Roos. Hij nodigt haar mee naar de kudde in de wei. Mooi om te zien hoe hij Bucata inschakelt. Hij heeft haar hulp nodig. Er lijkt wat meer ruimte te zijn voor Roos om bij haar eigen gevoel te komen. Toch reageren de andere paarden nauwelijks.
Mario ruikt aan oude mest. Roos moet aan de slag met ‘oude shit’ om verder te kunnen. Ze herkent het wel zegt ze, haar stem slaat over, maar sluit zichzelf ook meteen weer af.
Ik zie dat er veel gebeurt en deze sessie is een van de weinige sessies waar ik weinig zeg. Door het hoog nodige te zeggen voorkom ik dat Roos in de rationele verdediging schiet. Waardoor ze niet meer bij haar eigen gevoel hoeft te komen. Mario blijft druk met haar aan de slag. Als er een beetje meer opening komt doen de andere paarden ook mee. Maar zodra Roos zich weer afsluit gaan zij ook weer hun eigen gang. Dan houdt Mario het voorgezien en loopt weg. Jules komt nog even bevestigen wat de boodschap is en graaft nog eens in de oude mest die er ligt.
Als we nabespreken bij een bakkie koffie blijkt er toch het één en ander open geprikt en komen er emoties los. Maar Roos blijkt een ster in het uitzetten van eigen gevoelens en emoties.
De andere morgen krijg ik een berichtje; ‘Vannacht begin gemaakt met oude shit opruimen. Goed begin van de week..’.
Fijn Roos, het is je gegund. Oude shit opruimen en met een fris hoofd de toekomst in.