Er zijn van die dagen….

Het is rustig met de paardencoaching. Een nieuwe aanvraag voor volgend jaar maar verder is het even stil. Inmiddels ben ik ‘met vakantie’ om vervolgens over een paar dagen officieel ´uit dienst te treden´ zoals dat zo netjes heet.
En hoewel de nodige sollicitaties de deur uit zijn gegaan heeft het nog geen nieuwe uitdaging opgeleverd. Zo aan het einde van het jaar kijk ik altijd met enige weemoed terug. Ieder jaar lijkt weer sneller om te vliegen. Alweer een jaar om. Het was niet echt óns jaar, 2015, hoewel we toch beter afsluiten dan we verwacht hadden.
Of het nu de donkere dagen zijn of het gemis van een nieuwe uitdaging of toch de overgang… geen idee maar de tranen zitten hoog. “Belachelijk!” zeg ik tegen mezelf en ik verman mezelf. Lekker even bij de paarden aan het werk duurt het maar even en daar zijn ze. Oké, oké.. even een zelf coaching sessie. De kudde staat om me heen maar Bucata is duidelijk, ‘ik ben de expert, laat mij maar..’..
De anderen gaan wat op een afstandje staan kijken. En terwijl de tranen me over de wangen stromen voel ik ook de spanning van me afvloeien. Het blijft een bijzonder gevoel. Ik zit teveel in mijn hoofd geeft ze aan. Klopt meissie, ik moet weer bij mijn gevoel komen. Maar die verhipte knoop in mij maag! Ik krijg het beeld van een touwknoop en begin in gedachten te rafelen. Net zolang dat er geen knoop meer te bekennen is. Het lijkt wel op de manen warboel van Bucata die ik ook geregeld moet ontrafelen. Bucata staat smakkend naast me. Zo spiegelt ze nog even door. Dan gaat ze voor me staan, kont tegen me aan, in een ietwat ongemakkelijke houding. Als ik wat verbaasd sta te bedenken wat ze me wil vertellen krijg ik nog een ongeduldig duwtje.. ‘toe maar, je weet wel wat ik bedoel!’ Maar ik kan niet direct bij het gevoel komen en beloof haar de boeken er nog eens op na te slaan. Ongemerkt is Puzzel aan de andere kant van het draad gaan staan en ze graaft driftig met haar voorbenen in de grond, haast wat geïrriteerd.. Als ik beloof te gaan graven naar hetgeen ze me willen vertellen houden ze beiden op. Ik loop terug naar huis om gelijk de boeken erbij te pakken.
“Mogelijk moet de cliënt de confrontatie met iets, iemand of zichzelf aan gaan” lees ik..
Confrontatie aangaan met mezelf?? Oeps, die is confronterend! Ik heb weer iets om over na te denken..
Gisteravond merk ik ineens dat de knoop in mijn maag weg is! En vanmorgen betrap ik mezelf erop dat ik weer zingend door het huis loop. Ook de honden merken mijn ontspanning op en we hebben een lekkere, gekke en ontspannen wandeling gemaakt. Met nieuwe energie heb ik de middag besteed aan nieuwe sollicitatie brieven. Het komt goed! Zeker weten, 2016 wordt óns jaar!

Ik wens iedereen een fijn, goed en gezond 2016.