Los laten…

We zeggen het zo vaak en zo gemakkelijk, ‘laat het los!’ En we weten hoe moeilijk is het, los laten.
Ons overlevingsmechanisme gaat onmiddellijk aan als we in een situatie komen waarin we mogen los laten.
Vechten, verstarren, vluchten..
Bewust of onbewust doen we het allemaal.
In de Cref opleiding wordt ons niet vanuit theorie kennis bijgebracht maar vanuit behandeling en oefenen. Het proces welke we met onze cliënt doorgaan gaan we zelf door. Oordeelvrij met mijn cliënt naar de pijn gaan die de basis is van de problemen die zij ervaart zonder dat mijn eigen issues en pijn hierbij blokkeren of begrenzen.
“Ik heb het een plekje gegeven..” is vaak een potje waar een dekseltje op is geplaatst. En als het deksel maar iets geraakt wordt voelen we toch weer die oude pijn.
Mijn proces in de opleiding kent vele cadeautjes. Hoe pijnlijk ze soms ook zijn. Want als oude pijn als ‘cadeautje’ boven komt en het op de juiste manier opgeruimd mag worden waardoor het niet meer getriggerd wordt dan is het een enorm cadeau aan mijzelf. Vanuit liefde los laten.
Op meerdere manieren ben ik aan het los laten en komen er nieuwe dingen op mijn pad.
Het concept waar ik mee begonnen ben krijgt verdieping en verandert mee met mijn proces. Hoe spannend ook, ik laat vanuit vertrouwen los wat was en neem de afslag die op mijn weg komt.
Het proces wat ik door mag maken met mijn studiegenoten en docenten is intens en meedogenloos. Pijnlijk, hard. De saboteur in komt vaak ten strijde. Ik vlucht, vecht en verstar en vind steeds meer mijzelf. Door de pijn gaan, oprecht los mogen laten en vrijheid ervaren.
Cliënten die bij mij komen ervaren hetzelfde. Ik begrijp als ze na een sessie zeggen; ‘het was zwaar en toch voelt het vrij.’ Het loslaten van pijn geeft ruimte zonder dat emoties ons belemmeren.
Vanuit liefde loslaten is loslaten vanuit liefde voor jezelf.
Voelen is de basis van alles. Voelen wat je lijf je verteld waardoor herstellen ruimte krijgt.
Soms herken je de pijn van de ander of triggert die pijn iets bij mij als behandelaar. En dat mag, kennelijk mag er dan nog iets aandacht hebben en opgeruimd worden.
Donderdag heb ik weer een opleidingsdag voor behandelaar genoten. Op het paard mijn eigen basisbehoeften gevoeld en geschaald. Mijn basisveiligheid scoorde in het ‘nu’ een zeven.
Wat voelde dat goed. Vol energie en opgedane (zelf) kennis rijden we naar huis.
En vrijdag is er daar die trigger waardoor ik in mijn overlevingsmechanisme schiet, ik verstar, vecht en op het moment dat ik wil vluchten denk ik ‘nee, ik mag hier door heen..’
Geen gemakkelijk proces omdat de nodige dekseltjes los breken en oude pijn boven komt.
Het is dan fijn dat ik de tools in huis heb om mezelf in het proces te begeleiden.
Ik kan rekenen op begeleiding van mijn collega behandelaren die oordeelvrij luisteren, voelen en begeleiden. Ik hoef niet te vechten om vast te houden aan dat wat er niet meer is. En ik hoef het niet alleen te doen.
Ik word geconfronteerd met mijn eigen grenzen die ik met voeten heb laten betreden. Ik laat me verrassen door oude pijnen die in beelden aan me voorbij trekken. Geuren komen met de herinnering mee.
Als ik het proces door ben voel ik dat ik in liefde en oordeelvrij los mag laten.
Omdat ik mijzelf lief heb. Omdat jij je eigen pad mag volgen.
Vanuit liefde voor mezelf en uit liefde voor jouw.