Soms weet ik het ook niet…

Het is weer hoognodig tijd voor een blog op de website. Alsof er de afgelopen maanden niets gebeurt is bij Bohémien!  Niets is minder waar. Steeds meer mensen weten ons te vinden en ons werk te waarderen. Lang niet alle casussen zijn geschikt voor een blog. Omdat ze te persoonlijk zijn of herleidbaar. Van Rosie heb ik toestemming om haar ervaringen te delen met onze trouwe lezers.

Een vriendin van Rosie belde me. Ik ken haar dus na een gezellige gesprek vertelde ze me wat de daadwerkelijke reden was van haar telefoontje. Rosie! “Ik maak me ernstig zorgen om Rosie, José. Het gaat echt niet goed met haar.. en ze wil niks.” Rosie heeft in haar jonge leven al het nodige mee moeten maken en is het vertrouwen in de hulpverlening wel een beetje kwijt. Alarmbellen gaan bij de familie en haar vrienden af als Rosie tussen neus en lippen aangeeft dat ze niet gemist zal worden als ze uit het leven stapt. Niemand lijkt tot Rozie door te dringen en iedereen maakt zich zorgen behalve Rosie zelf. Omdat Rosie niet te bewegen is een psychiater te bezoeken heeft haar vriendin Rosie voor een ultimatum gesteld: “Of je gaat mee naar José of ik sleep je hoogstpersoonlijk naar de kliniek!” Rosie kreeg 24 uur bedenktijd en koos eieren voor haar geld. “Dan maar naar de paarden..” Als ze met het hele verhaal heeft gedaan schiet er van alles door mijn hoofd. “Kan ik dit? Durf ik dit aan? Wat als..?” Ik leg mijn gedachten voor en Rosies vriendin begrijpt het volkomen. Ze heeft dit al besproken met de familie en deze begrijpt dat ik geen wonderen kan verrichten. “Proberen kan altijd..”

Als Rosie komt maak ik kennis met een vriendelijke jonge vrouw met een vlotte babbel. Al snel verteld ze me haar levensgeschiedenis. Ik besluit open kaart te spelen en vertel haar dat ik haar dat ik het spannend vind. De paarden kunnen veel voor haar betekenen maar het is ook zo confronterend. “Kun je dat op dit moment aan?” En dan antwoord Rosie: “niemand zal mij missen als ik er niet meer ben..” Mijn hemel, waar ben ik aan begonnen. Toch zegt mijn gevoel ‘doen!’ en we gaan samen naar de paarden.

Er gebeurt veel tijdens de sessie en het is confronterend. Als ze weggaan geeft ze me een hand en bedankt ze me. “Ik kom weer” zegt ze en glimlacht. Ik zeg dat ze van harte welkom is en denk ‘ik hoop het!’ De dagen er na verneem ik niets van Rosie. Dan, na veertien dagen, komt er een appje: “Ik wil afspreken. Rosie”. Onmiddelijk maak ik tijd in mijn volle agenda. De tweede sessie gebeurt er schijnbaar weinig in de bak. Bewust heb ik onze Puzzel deze keer gevraagd met ons te werken. Puzzel is sensitief en zacht. Voelt haarfijn aan wat iemand nodig is op dat moment. Maar Puzzel zondert zich af en staat wat ongemakkelijk stil. Rosie herkent het wel, ja.. zo voelt ze zich momenteel.. Omdat Puzzel geen spier vertrekt ga ik wat prikken. Door  vragen te stellen aan Rosie hoop ik dat we op het punt komen waar Puzzel verder mee kan. Er gebeurt niets, ze blijft staan waar ze staat. Kenmerkend voor hoe Rosie zich voelt. Wat nu? Ik weet het ook even niet meer! Puzzel kijkt even om en neemt vervolgens dezelfde houding weer aan. Ik merk dat Rosie gespannen raakt… op deze manier raak ik haar kwijt. Verdorie!! “Kom, zeg ik, we gaan naar de wei.. tussen de paarden zitten..’ Vanuit die positie kan ik de paarden observeren en laat ik Rosie praten. Als ze over haar jeugd verteld staan alle paarden van ons af. Geen paard reageert. Naar mate ze in het hier en nu komt reageren Jules en Mario en ook bij de Tinkers zie ik verandering ontstaan. Daar gaan we dieper op in. En als we op Rosies huidige woonsituatie komen gebeurt er ineens van alles. Mijn hart maakt een sprongetje want het gaat over toekomst. Omdat Mario zich inmiddels  tussen ons in heeft weten te wringen zijn we gaan staan. Hij geeft haar een duw in haar rug. Lachend struikelt ze over haar lange benen. “Zeg grote jongen, wat denk je wel niet!” zegt ze gekscherend. Ik leg haar uit wat Mario  bedoeld. Hij geeft je letterlijk een duwtje in de rug, ga maar doen wat jij nu graag wilt!  En na wat mitsen en maren komt Rosie tot korte termijn doelen waar ze mee aan de slag wil. Om haar doel te behalen zal ze kleine stapjes moeten zetten. En dat kan ze. Soms weet ik het ook niet… maar gelukkig weten mijn paarden het altijd. Er is nog een flinke slag te slaan maar met vertrouwen zie ik de toekomst van Rosie tegemoet.