We hebben je gemist!

Ik ben het type waar men nog al eens tegen zegt: Wilde je me niet zien? Ik kwam je tegen!
Negen van de tien keer heb ik het niet gezien. Of ik herken iemand en kan er dan geen naam meer bij bedenken.
Vandaag loop ik in de supermarkt als iemand gedag zegt die ik herken. Terwijl ik nog een koppeling aan het maken ben waar ik deze dame van ken roept ze: “Wat heb ik jouw afgelopen jaar gemist!” Ach ja, de moeder van een oud cliënt van me. Ik parkeer de winkelwagen voor het nootjes schap waarop mevrouw het zelfde probleem heeft als ik; “Jaaa… ik weet het, je woont in Duitsland, ben zelfstandig gegaan… Toe, ik weet het echt..!”
Ik lach en zeg: “José?” “Ach jaaaaahhhh… natuurlijk!”
Wederom herhaalt ze, wat hebben we jouw gemist! Ik herinner me haar dochter wie ik begeleid heb en vol vertrouwen heb overgedragen aan een collega toen ik als zelfstandige verder ging.
Terwijl we daar staan te praten kiept mevrouw haar emmertje zorgen en leed leeg en pinkt een dikke traan weg.

Ik leef mee en spreek mijn verbazing uit over hetgeen ze me verteld. Iets wat hoog opgelopen is omdat niemand de verantwoording wil nemen. Iets wat in mijn visie vrij eenvoudig opgelost kan worden door diegene die er verantwoordelijk voor is hierop aan te spreken.
“Ik wist niet zo goed waarom we je zo missen” zegt ze, maar nu weet ik het: “jij luistert en weet van aanpakken.”
En terwijl ze haar tranen droogt glimlacht ze: je weet zelfs mensen van ongezonde voeding af te houden…
Achter me staat een mijnheer ongeduldig me aan te kijken. Of ik even aan de kant kan gaan.
Op mijn vraag hoe het nu met haar dochter gaat geeft mevrouw aan dat ze het, ondanks het incident, geweldig doet.
Mede dankzij jouw hoor! Dat is fijn om te horen.
Binnen Bohémien werken we vanuit verbinding, zowel in de therapie met de paarden als in de begeleiding.

Luisteren en horen is voor ons de basis van verbinding.