Professionaliteit

Vandaag heb ik, in overleg met de ouders van een cliënt, een brief geschreven naar een wethouder van een gemeente waar ik samen mee werk.
Nee, geen boze brief, want ik geloof niet dat dat iets oplevert. Ik heb uitgesproken wat ik zie gebeuren en meemaak en mijn onderbuikgevoel uitgesproken.
Als er een Loden Loekie was voor slechtst communicerende gemeenten dan nomineerde ik deze gemeente als eerste.
Het zal geen onwelwillendheid zijn, nee daar geloof ik niets van..
Wat ik zie gebeuren is dat er teveel mensen over dezelfde dingen gaan en iedereen daar kennelijk zijn of haar eigen visie in heeft.
Wat opvalt is dat vooral niemand zijn vingers wil branden.
“Fouten maken mag als ik het maar niet ben..” lijkt de ongeschreven regel.
Feitelijk doe ik wat ik ook doe in de aanloop naar de trainingen die ik aan teams geef. Ik heb objectief geobserveerd wat er gebeurt en dat heb ik in kaart gebracht. Quotes die ik hoor heb ik letterlijk opgeschreven en teruggegeven in de context die ik heb geobserveerd. En ik ben de confrontatie aangegaan door aan te geven wat mijn onderbuikgevoel hierbij is; een verborgen agenda van iemand die het heel graag goed wil doen. Regels letterlijk hanteert en uitvoert.
En dát is nu wat Jan en ik zo vaak tegen komen; een bedrijf of instelling die om komt in regels en afspraken.
“Professionaliteit staat hier hoog in het vaandel” hoor ik zo vaak. Als ik dan vraag hoe professionaliteit er op de werkvloer er uit ziet word ik nog weleens wazig aangekeken.
“Hoezo?”
Nou, wat houdt professionaliteit voor jou in? Hoe ziet dat er uit in de praktijk?
Best lastige vragen, want dan gaat het toch vaak om je eigen waarden en normen.
Professionaliteit is een woord waar we ons achter schuilen zonder al teveel inhoud.
Want wat ik professioneel vind hoef jij niet professioneel te vinden.
Van de week nog kreeg ik de vraag of ik het professioneel vind dat ik 24-7 bereikbaar ben voor mijn cliënten. “Je moet toch ook een keer afstand nemen van je werk, anders komt het niet goed hoor!“
Als ik uitleg dat het een bewuste keuze om levensbegeleiding te bieden aan deze cliënten en voor mij dan niet om 17.00 mijn verantwoording ophoudt is het even stil.
Professioneel of niet? Staat het ergens beschreven? Of bedenken we zelf, of met ons team wat voor ons professioneel is in ons vak?
Wat er vaak achter ligt is angst. “Ja, maar als jij dat doet verwachten ze dat ook van mij!” Met andere woorden; ik wil dit niet, dit gaat mijn grens over..
Klopt deze visie? Verwacht jou cliënt hetzelfde? Ik durf te wedden van niet! Jij geeft immers je eigen grens aan.
Als ik besluit de wethouder van deze gemeente aan te schrijven vanuit mijn professie verwacht hij toch niet dat jij hetzelfde doet? Of vindt je dat het niet kan dat ik deze man aan schrijf?
Zijn dit dan jou waarden en normen of is dit niet professioneel?
Professioneel, ik vind het een leeg woord met zinloos veel lading. Hoewel teams en medewerkers er vaak heel veel waarde aan hechten. “Dat vind ik niet professioneel!” is een veel gehoorde term.
Wat vind jij dan niet professioneel? En wat is voor jou professionaliteit? Zijn dit bedrijfsnormen en waarden of zijn dit jou persoonlijke waarden en normen?
Lastig hè?
Nou, mijn brief naar de wethouder van de gemeente is eruit en ik wacht zijn reactie in vertrouwen af. Het is niet mijn bedoeling hem aan te spreken op de professionaliteit van zijn medewerkers.
Het gaat mij er om dat er inzicht gekregen wordt in hetgeen er op de werkvloer gebeurt en wat de gevolgen zijn voor de desbetreffende cliënt.
Hetgeen voor deze cliënt noodzakelijk is, is voor alle zorg vragende inwoners van de gemeente het geval: maatwerk! En dat kan zeker geleverd worden, als men wat minder gericht is op eigen “professionaliteit.”
“Professionaliteit” ik vind het een leeg woord met een zinloze lading. Wat roept het bij jou op?