Als ik kan loslaten wat ik nu ben, kan ik worden wat ik kan zijn.
Lao Tsé.
Vandaag kwam Sander. Hij had zich via de mail aangemeld en telefonisch waren we tot een afspraak gekomen. Er arriveert een grote, stoere, kerel in een grote stoere auto. Een man van weinig woorden blijkt al snel.
Tijdens de introductie met een kop koffie komt er niet veel uit. “Mwah.. ik heb het eens op televisie gezien en dacht, kan tis proberen..”
Na een zwijgzaam bakje koffie gaan we naar de bak waar Bucata al klaar staat. Ik werk graag met Bucata vanwege haar duidelijke manier van werken. Sander stapt de bak ik en ik sluit het hek.
Dan geloof ik mijn eigen ogen niet! Bucata galoppeert als een idioot door de kletsnatte bak dwars door de plassen. Normaliter zal ze het niet in haar hoofd halen door een plas te lopen! Ze keert liever om, wagen er achter of niet, dan dat ze door een plas loopt. Nu gaat ze in vol galop er door heen. Verstopt zich achter de stal om vervolgens weer haar dollemansrit te vervolgen. Ik sta aan de grond genageld en realiseer me dat ik dit moet laten gebeuren. Ze zal heus weten wat ze doet en niet al haar botten en pezen breken… Hoop ik….
Sander aanschouwt het allemaal in alle rust. Als ik vraag wat hij herkend van het gedrag van Bucata zegt hij: “Mwahhh…. Ik was ook wel een rouwdouwer… vroeger.. Ik heb ook wel rottigheid uitgevreten..” lacht en blijft rustig staan. Dan komt Bucata aan gedraafd maakt een noodstop vlak voor Sander. Uithijgent staat ze in een wat ongemakkelijke houding naast hem.
Dan stapt ze haar eigen stalletje in en bestudeert haar lege bak uitgebreid. In een ooghoek zie ik Jules staan. In alle rust staat hij vlak bij ons maar zijn gezichtsuitdrukking en zijn houding zijn ongelukkig.
Sander herkent het wel. “Dat is me gezin. Die kleine is me kleine.. denk ik”
Bucata komt de stal uit en gaat bij Sander staan. Haar hoofd zakt en de energie is zwaar.
Sander hoeft me niet te vertellen waar dit thema over gaat. We kijken elkaar aan en ik begrijp het. Gaandeweg de sessie mogen we ook aan het gevoel komen. Daar waar het hart van Sander ligt. Summier geeft hij aan dat hij het gevoel heeft keuzes te moeten maken. Ratio en emotie liggen ver uit elkaar. Hij wil wel kijken hoever we komen met het werken met voorwerpen. Sander kiest twee pionnen en stelt zijn doelen. Het ene doel zet hij schoorvoetend in de buurt van Bucata en Jules. Die er nog steeds wat ongelukkig bij staat. De andere pion zet Sander bij de ingang van de linker stal.
Alle energie gaat naar de rechter pion, naar de ratio. Sander bevestigd. `Ik kan toch niet zomaar alles opgeven´ stelt hij. Vragend kijkt hij me aan. Ik antwoord niet.
Gaandeweg de sessie vraag ik Sander eens naar de andere pion te gaan, letterlijk bij zijn gevoel te gaan staan. Sander stapt met rasse schreden naar de andere pion. De energie wordt licht en er staat een andere man.
Bucata kijkt hem verbaasd aan maar volgt. Dan stapt ze de stal van Special in en begint aan het stro te knabbelen wat er nog in de voerzak hangt. In alle rust staat ze er te knabbelen. Volledige ontspanning. Sander kijkt me vragend aan. Dan kijken we naar de wei en zien dat alle paarden, ook Jules, uit het oog zijn verdwenen. Allemaal zijn ze hun eigen weg gegaan en zijn niet meer in ons blikveld. Sander begrijpt het. Je hart volgen zal je voeden. Je hart volgen kan ook de consequentie hebben dat je omgeving afhaakt. Zij voeden zich elders.
Het is genoeg voor vandaag en we bedanken Bucata voor bewezen diensten.
Als Sander het hek uitstapt zegt hij `Mwah… nou heb ze nog geen keus voor me gemaakt..`
Nee Sander, dat zal Bucata ook niet voor je doen keuzes maak jijzelf. We nemen afscheid van elkaar en als aandenken geef ik Sander een kaart mee met een tekst die me erg aanspreekt van Lao Tsé
Als ik kan loslaten wat ik nu ben, kan ik worden wat ik kan zijn.
Lao Tsé.
Met een luide claxon rijdt hij ons erf af. Ik wens je wijsheid Sander.