Vertrouwen en verbinding..

Rianne is door een opname een poosje niet geweest. Ik schrik als ik haar zie, wat is ze mager geworden! Enthousiast begroet ik haar, ik vind het fijn haar weer te zien. Een mager lachje komt er onder haar muts vandaan. Samen lopen we naar de paarden en ik babbel wat om haar op haar gemak te stellen. Dan fluisterd ze: “José, we zijn weer terug bij af denk ik, er is zoveel kapot gemaakt de afgelopen weken..” en een dikke traan loopt over haar wang.
Ik sla een arm om haar heen en zeg er op te vertrouwen dat het best mee zal vallen. We gaan weer lekker aan de slag met elkaar.
In mijn hoofd speelt gelijk de gedachte: “wat zeg je nu Knol? Kun je dit waarmaken…?”
Ik vraag Puzzel om met ons te werken en al snel ligt Rianne op haar rug. Het lukt eerst nog niet zo goed om te ontspannen maar ik weet dat Puzzel er een ster in is dit te begeleiden en ik laat haar rustig gaan. Even later ligt Rianne heerlijk onder een dikke laag dekens en zie ik blosjes op haar wangen komen.
We zeggen nauwelijks iets tegen elkaar en ik kijk wat Puzzel spiegelt.
De basis is oke, al snel gaat ze rustig op drie benen in rust staan. Haar ogen zakken dicht en als ik onder de muts, die over Rianne haar gezicht is gezakt, kijk zie ik dat ze in slaap gesukkeld is.
Hoe heerlijk is dat! Gedragen door het paard, de warmte van haar lijf en op de borrelende geluiden van haar buik in slaap vallen…

Als ze daar zo een kwartiertje gelegen heeft komt Puzzel in beweging. Rianne is wakker geworden en haar gedachten gaan weer in volle vaart door haar hoofd.
Ik vertel haar dat ze heerlijk een tukkie heeft gedaan en dat de basis waar we zo hard aan hebben gewerkt er nog zeker is.
We gaan aan de slag met de negatieve gedachten die komen. Jammer genoeg heeft Rianne weer veel trauma opgelopen tijdens haar opname.  Gelukkig is haar basis veel stabieler dan toen ze hier voor het eerst kwam. Rianne kan inmiddels gevoelens herkennen en benoemen. Samen normaliseren we deze gevoelens. Gevoelens die Rianne voelt en benoemt blijken heel normaal te zijn en ik vertel haar uit mijn eigen ervaringen waar ze vaak erg om moet lachen. Zo hebben we eens samen de slappe lach gekregen over een pak hagelslag, bij gebrek aan beter tijdens een ‘vreetbui’
Dat vindt ik nou zo fijn aan jouw therapie zegt Rianne na de sessie, jij staat niet boven mij of verwacht geen dingen die ik niet kan. Jij snapt me.

Haar woorden raken me diep, want dat is hoe ik wil werken, vanuit verbinding en vertrouwen met elkaar werken aan herstel.
Ook met jouw komt het goed Rianne, misschien is de weg lang.. we komen er, alle vertrouwen in.