Is dit nou gek of ben ik nou gek?

Racisme is een thema wat oplaait en even weer uit lijkt te doven. Toch blijft de haard altijd smeulen.
Ik verbaas me er soms over hoe mensen over elkaar spreken en dan alleen omdat ze een andere kleur hebben. We hebben toch ook allemaal een andere kleur? De één heeft krullen, de andere stijl haar, bruin, geel, zwart, roze, blauw het kan allemaal. Waarom een huidskleur dan niet?
Eigenlijk vind ik de stickers die op mensen die ‘iets mankeren’ worden geplakt ook racisme. Diagnose stickers.
Op het moment dat iemand een diagnose krijgt dan heb je een sticker en dan ben je ineens .. “autist, borderliner of .. ” noem het maar.
Gek eigenlijk toch, want als iemand een teen mist is diegene niet ’teen’ maar mist ‘ie zijn teen.
En niemand zal anders naar diegene kijken.
Als je ziek bent heb je een ziekte en ben je niet de ziekte.
Zodra je psychisch “anders” bent dan ben je ineens de ziekte. Ineens wordt er anders naar je gekeken.
Dat is toch gek?
Veel van mijn clienten hebben een diagnose of willen zelfs graag een diagnose omdat ze dan “iets hebben” en ze wel gehoord en gewaardeerd worden. Soms geeft het soms zelfs een gevoel van opluchting, een diagnose.
Erkenning en waardering is negen van de tien keer wel een item wat bij clienten speelt. Zich niet erkend en gewaardeerd voelen door hun omgeving vanwege hun ‘diagnose of beperking’
Voor mij is dat ook een vorm van racisme; iemand niet nemen zoals diegene is.
Respect hebben voor de ander zonder dat het uitmaakt wat iemand mankeert, mist of teveel heeft kost niets en kan zoveel verschil maken.
Als we nu het woord racisme eens omzetten naar respect wat veranderd er dan voor jou?
Is dat nou gek of ben ik nou gek?