Plek in je team

Ken jij je plek in je team? Heb je de goede plek in je team? Heb je die plek omdat je daar je kwaliteiten kwijt kunt of ben je op die plek neergezet omdat die toevallig nog vrij was? Of ligt het nog dieper? Heb je die plek ingenomen omdat je vanuit je opvoeding meegekregen dat het zo hoort?

Vanuit verschillende oogpunten kun je een plek in je team gekregen of ingenomen hebben. Soms ben je je er niet eens zo van bewust. “Mwahh.. weet niet.. is zo gegroeid.. denk ik” horen we regelmatig van teamleden.

Bij Bohémien werken we vanuit de Big Five en de kernkwadranten met teams. Geen bordspel waarmee je je collega’s prima om de tuin kunt leiden maar bij het paard in de paardenbak. Er komt een team “maatschappelijke vak idioten” zoals ze zichzelf voorstellen in de mail.   Als ze arriveren zie ik al snel dat dit een pittige middag gaat worden. Er wordt druk gepraat en al vrij vlot vliegen de dagelijkse werk casussen over tafel.

Ik laat het gebeuren, tijd om te aarden. Het is niet eenvoudig om de aandacht van de dames te krijgen. Als ik uitleg wat de planning van deze dag is merk ik dat er een paar niet echt de aandacht hebben. Ik laat het daarbij, ze gaan het wel ervaren denk ik. Gezien de samenstelling van de groep vraag ik Bucata met ons te werken. Zij kan deze pittige groep prima aan. Vanuit de Big Five gaan we naar de kernkwadranten. Opvallend is dat de groep redelijk goed in evenwicht lijkt als de kwaliteiten ingekleurd worden. Mooi om te zien is hoe Bucata de teamleden ieder voor zich een spiegel voor houd en overdenkingen mee geeft. Eén van de teamleden, een “haantje” staat wat buiten de groep. Ze staat ook als enige bij de kleur van haar Big Five kaart. Opvallend stil ten opzichte hoe ze zich in de groep gedroeg. Bucata is duidelijk; jij staat niet op de juiste plek. Maar ze verzet zich met luid verweer. “Jawel hoor! Hoe kan dat paard dat nou weten!” De groep gniffelt wat. Als ik vraag waarom deze reactie durft kennelijk niemand iets te zeggen. Om de druk niet op te voeren laat ik even gebeuren wat er gebeurt. Bucata duwt haar zowat om ver, geeft aan dat ze de confrontatie aan mag gaan maar de deelneemster is niet van plan zich te verplaatsen. Met haar armen stijf over elkaar staat ze in de bak. Ik vraag haar nogmaals of ze wil voelen of ze op de juiste plek staat. Enigszins geïrriteerd reageert ze. Ik besluit het maar even te negeren in de hoop dat Bucata mijn signaal oppikt. Bucata trekt haar eigen plan en pakt het een  gekleurd emmertje tussen haar lippen en smijt die met een enorme zwieper richting de vrouw. De groep schrikt zichtbaar en iedereen is stil. Dan zegt een collega; “Hoe duidelijk wil je het hebben Loes?” En ik voel de spanning oplopen. Kennelijk speelt er iets in dit team wat boven mag komen. Ik zie iets veranderen op het gezicht van Loes. En ik nodig haar uit om alleen te komen voelen op de plek waar Bucata haar zo graag wil zien. Schoorvoetend, zonder iets te zeggen, pakt ze het emmertje op en zet het bij de groep die bij die kleur stond. De groep blijft stil. Bucata gaat achter haar staan en steunt haar. Ze slaakt een diepe zucht. Minutenlang gebeurt er niets, is het doodstil en lijkt de groep aan de grond genageld.

Dan zegt Loes, “Jeetje dit voelt veel beter.. hoe kan dat nou?”  Iedereen schiet in de lach, want deze reactie had niemand verwacht. We vervolgen de sessie waarbij we veel langer bezig zijn dan gepland. Er komt zoveel emotie en oud zeer. Een ogenschijnlijk goed functionerend team blijkt eigenlijk op haar tenen te lopen. Er worden kwaliteiten besproken en rollen opnieuw verdeeld. Dan merkt er ineens iemand op; “Kijk dat paard staan!” Niemand van de groep had in de gaten dat Bucata haar eigen weg is gegaan. De rollen in haar tijdelijke nieuwe kudde zijn prima verdeeld en ze kan rustig even een tukkie doen. Ze heeft immers hard gewerkt.

Als we afscheid van elkaar nemen zegt iedereen vol energie de vakantie in te gaan.

Fijne vakantie dames en een goed begin van jullie nieuwe teamjaar!