Pracht Kerel.

Afgelopen week kon ik eindelijk weer eens life een bijscholing bij wonen. Veel is door de omstandigheden en maatregelen afgezegd of alleen digitaal te volgen. Dit was een verdiepingsavond met de documentaire “In Utero” als hoofdthema. In de Cref opleidingen heb ik veel geleerd over hoe belangrijk het is hoe we ontstaan zijn en hoe belangrijk onze tijd in de baarmoeder en de eerste 1000 dagen hierna zijn voor de rest van ons leven. Iets waar je niet dagelijks bij stil staat maar wat wel dagelijks invloed op je kan hebben. De documentaire geeft inzicht in hoe een foetus onbeschermd alles mee krijgt wat er in haar omgeving gebeurt en wat haar moeder ervaart en van invloed is op het leven. Het begint al voordat we landen en ons innestelen. Of we een gewenst kind zijn of niet, of we uit liefde ontstaan zijn of op een ongewenste manier, het is allemaal belangrijke informatie over hoe we in ons leven staan. Waarom we ons voelen zoals we ons voelen of acteren zoals we acteren.

Dezelfde week kwam Bas met zijn moeder. Ik wist niets van Bas toen hij kwam. Zijn moeder had een afspraak gemaakt met de opmerking dat ze graag wilde weten wat er bij de paarden uit zou komen. Dat ze er twee uur rijden voor over had bevestigde wel dat er een dringende vraag lag. Bas blijkt een heel open en gezellig mannetje te zijn. Wat me direct opvalt is dat Bart erg aan zijn moeder gehecht is. Geen ogenblik is er geen contact tussen die twee. Daarbij lijkt Bart een enorm gehoorzaam ventje. Hij doet wat moeder hem zegt en vraagt bij vrijwel alles bevestiging van zijn moeder. Als je ze zo ziet zou je eerste gedachte zijn; die twee hebben een innige band samen. Bij mij rijzen er vraagtekens. Wat maakt Bas zo afhankelijk van zijn moeder? Wat maakt dat hij zo’n behoefte heeft aan fysiek contact? Wat maakt dat Bas zo gehoorzaam is? Allerhande vragen die in me opkomen terwijl ik beide observeer.

Omdat ik toch graag wat meer informatie wil voordat we in de paardenbak starten vraag ik moeder naar het ontstaan van Bas. Was Bas een gewenst kind? Hoe was de zwangerschap en de geboorte van Bas? Waarop moeder antwoord: “een hel!” Bas blijkt een enorm gewenst kindje te zijn. Alleen werd moeder ernstig ziek tijdens de zwangerschap en werd Bas prematuur geboren. Hij werd direct in de couveuse gelegd.

In de praktijkbak komt er duidelijk geboorte trauma naar voren. En er speelt nog iets. Als ik bas vragen stel verteld hij dat er wel wat speelt en dat hij het weleens gevraagd heeft aan zijn papa maar dat die zegt dat dát niet gebeurt. Ik vraag Bas of hij wil vertellen wat het is wat er speelt. Dan verteld hij dat hij bang is om dood te gaan. “Maar papa zegt dat dát niet gebeurt, he mama?” Mama verteld me dat Bas is zeer geïnteresseerd is in de Tweede Wereld Oorlog. En dan, overgaand in het Engels, verteld ze dat Bas na zijn geboorte twee keer gereanimeerd is. Voor mij vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Bas heeft zijn doodervaringen opgeslagen als herinnering en dat blokkeert hem. Hij staat volledig in overlevingsstand. Onbewust heeft hij hier enorm veel last van in zijn dagelijks leven. De gedragingen die me opgevallen zijn van Bas passen precies bij dit trauma. Omdat Bas hier niet van op de hoogte is kan ik hier niet dieper op in gaan. Bovendien is dit niet iets wat je in één sessie kunt behandelen en ze wonen niet in de buurt dus ik besluit door te verwijzen naar een collega bij hen in de buurt. Wel kan ik ingaan op wat Bas mij toevertrouwd heeft. Bas zegt: “Ik kan het wel voelen maar ik kan het niet vertellen José” Mooier had hij het niet kunnen zeggen. Zijn brein weet als geen ander wat hem overkomen is en acteert daar nog op. Er volgt een hele waardevolle sessie waarin alle aspecten van geboorte trauma voorbij komen.

Als ze weggaan vraagt Bas zich af of we nu wel weten wat er aan de hand is. Zijn moeder legt hem uit dat we heel veel te weten gekomen zijn en dat ze nu begrijpt waarom hij wel van vorige trainingen heeft geleerd maar ze niet uit kan voeren. Hij neemt genoegen met het antwoord en zegt dat hij hoopt dat hij snel nog een keer mag komen. Ik bespreek met moeder de sessie en geef aan dat ik haar een kort verslagje zal sturen met mijn bevindingen. Ik beloof een collega bij hen in de buurt te vinden en ze te verwijzen.

Bas zoekt ondertussen een knuffel uit, uit de knuffelkast. “Niet de grootste hoor!” roept moeder “je hebt er al zoveel!” Ik zie Bas aarzelen, hij heeft zij oog laten vallen op een grote knuffelbeer, ik help hem een beetje en zeg; toe maar, pak ‘m maar en knipoog naar moeder. Bas omarmt de knuffel en verteld me dat hij aan mij en de paarden zal denken. Hij doopt de knuffel Drommel, naar onze shetlander. “Ik ga heel goed voor hem zorgen hoor!” roept Bas als hij in de auto stapt.

Als ik het hek achter ze sluit en ze na zwaai overdenk ik de sessie. Ik ben bang dat Bas al diverse diagnoses in zijn dossier heeft staan. Iets wat Bas ook zijn hele leven zal achtervolgen. Ik hoop dat Bas zijn moeder contact zoekt met een Cref behandelaar bij haar in de buurt zodat Bart zijn trauma kan verwerken en verder kan ontwikkelen in wie hij is, een Pracht Kerel!