Bijzondere sessie

Vanmorgen ben ik gestart met Elma. Elma is een jonge dame in de puberleeftijd die het nodige aan trauma heeft opgedaan. Een prachtige meid, die zichzelf helaas niet zo kan zien als ze in de spiegel kijkt. Voordat Elma kwam had ik Puzzel gevraagd om met ons te werken. Als Elma komt zie ik de weerstand op haar gezicht, weer een hulpverlener… daar zit ze helemaal niet op te wachten. En de intake was ook als zo confronterend! Ze wil helemaal niet dat de paarden haar pijn zien en spiegelen. Ik besluit dan ook direct naar de bak te gaan. Sociale kletspraatjes zit ze echt niet op te wachten.
We zien Puzzel in de paddock liggen en ik loop naar haar toe; kom je meisje, Elma is er…
Puzzel blijft liggen en kijkt me aan. Ik begrijp haar blik: nodig Elma uit om bij mij te komen..
Ik loop terug en vraag Elma of ze dat wil? Samen lopen we de paddock in waar Puzzel nog steeds ligt. In de loop langs de stal doe ik uit voorzorg de stal dicht waar Mario en Bucata samen staan.
Ik weet hoe ze zijn en deze nieuwsgierige aagjes kunnen we er even niet bij hebben.
Ik nodig Elma uit te gaan staan of zitten bij Puzzel waar dat goed voelt. Stilletjes gaat ze bij Puzzel haar hoofd staan en kroelt heel zachtjes haar oor. Ik ga rustig achter Puzzel zitten en laat gebeuren wat er gebeurt. Elma checkt een aantal keren of haar moeder nog in de buurt is. Zij is inmiddels opgevangen door Drommel en Jules en ik zie in mijn ooghoek ook daar van alles ontstaan.
Dank je wel jongens, sein ik in een beeld aan ze door. Puzzel maakt contact met Elma met korte hinnikjes.
Op het moment dat ik Elma vraag of het goed voor haar voelt om bij Puzzel te gaan zitten gaat Puzzel languit liggen. Ze blijft het contact houden met het zachte hinniken en Elma zakt voorzichtig naast haar neer. Ik schuif voorzichtig een stukje naar achteren omdat ik voel dat de afstand tussen ons beiden te krap is.
Bucata wil er het hare van weten en tikt met haar voet tegen de stal. “Nee, Bucata, dat kan nu niet!”
Na de tweede keer tikken van Bucata en door mij bevestigen dat ze er nu niet bij kan zijn houdt ze op. Het wordt sereen stil om ons heen. De energie tussen Elma en Puzzel is voelbaar.
Zachtjes kroelt ze Puzzel haar hoofd en er zijn momenten van echte ontspanning zichtbaar.
Er verschijnt een voorzichtige glimlach op Elma haar gezicht als ze op gaat in de warmte en energie van Puzzel. Ongelooflijk kostbare momenten… Een jonge meid die niet meer durft te vertrouwen op haar eigen lichaam, het contact met haarzelf volledig kwijt is geraakt, dag en nacht worstelt met het leven ervaart even een moment van ontspanning. Puzzel blijft in contact met haar door zachtjes te blijven hinniken.
Dan begint Puzzel winden te laten. Omdat ik achter haar zit krijg ik de volle laag.. Nog nooit ben ik zo blij geweest in een wolk van paardenscheten te zitten. Puzzel is in staat om contact te maken met Elma en een beetje spanning van haar los te laten. In mij juicht alles!
Na ruim een half uur zo gezeten te hebben schiet Elma ineens uit verbinding. De verbinding is verbroken en Puzzel hinnikt niet meer.
Met zachte stem geef ik aan dat Elma aan mag geven dat het genoeg is. “Het is genoeg” zegt ze met duidelijke stem. Wauw, Elma geeft haar grens aan!
We staan rustig op en Puzzel blijft liggen. Als ik langs Puzzel haar hoofd loop zie ik haar tanden. Elma ervaart het leven als enorm zwaar en belastend, zo zwaar dat Puzzel alleen maar kon liggen. En toch is er een deel in haar dat de tanden in het leven heeft gezet. Sprankjes geloof in de toekomst.
Er lijkt in de sessie niet zoveel gebeurt te zijn maar schijn bedriegt!
Wat een diepgaande sessie zonder woorden, met heel veel energie. Als we langs de stal lopen doe ik de deur open voor Mario en Bucata. Mario maakt direct contact met Elma en weet op zijn manier nog even een lach op haar gezicht te toveren.
Ongelooflijk trots ben ik op mijn kudde en op Elma!