Wat een fantastische werkgever!

Edwin werkt hij tot volle tevredenheid bij een groot bedrijf waar hij het erg naar de zin heeft. En toch is het fout gegaan, zo vertelt hij me. De werkdruk is hoog en zijn chef had hem diverse taken erbij gegeven omdat “hij die wel kon”
Edwin heeft de taken naast zijn drukke werk erbij genomen en heeft zich met 200% ingezet om deze targets te behalen.
“Wat er gebeurt is José, ik weet het echt niet, maar collega’s zijn bang voor me geweest”
Edwin is naar huis gestuurd om ‘maar eens even bij te komen’ en nu zit hij bij mij aan de tafel. Geëmotioneerd van hetgeen hem overkomen is en overdonderd van het feit dat hij naar huis is gestuurd. Ziek zijn staat niet in zijn woordenboek.
“Ik ben helemaal niet ziek..” Maar als ik hem vraag of hij vandaag weer wil gaan werken is het antwoord; “Nee!”
Als we bij de paarden komen zie ik dat ze elkaar aan het uitdagen zijn. Er wordt gepord en geduwd en voor ik het weet staat Mario buiten spel. De dames hebben hem verderop in de bak gezet en hun uitdrukking is duidelijk: durf eens in de buurt te komen!
Ik denk nog: “och de dames zijn weer hengstig, arme jongens..”
Toch heb ik het gevoel dat dit bij Edwin hoort en ik vraag hem of hij het gedrag van de paarden herkend. Ik zie dat het gedrag van de paarden edwin veel doet.
Edwin verteld dat hij in zijn puber vaak heeft gehoord dat hij niets is en niets kan. Het heeft hem onzeker gemaakt en hij begrijpt helemaal hoe Mario zich voelt: buitengesloten.
Ik vraag de paarden wie er met ons wil werken en het verbaast me niet dat Mario aan komt sjokken. Hoofd hangend naar beneden, schoorvoetend. Mokkend gaan de dames voor hem opzij.
Tijdens de sessie vertelt Edwin over zijn jeugd en hoe hij op school en thuis steevast te horen kreeg dat hij niets kon, nergens voor deugde en een nietsnut was.
Om het tegendeel te bewijzen vocht Edwin zich een weg omhoog, behaalde diploma’s en kreeg een leuke baan met veel verantwoordelijkheden.
“Ik geef mezelf 200% om te laten zien dat ik geen nietsnut ben” zegt Edwin.
Ik vraag Edwin hoe hij naar zichzelf kijkt, is hij die nietsnut? Kan hij niets?
Edwin vindt het een lastige vraag en we werken het stapsgewijs door. Dan komt Edwin tot het besef dat hij ver over zijn eigen grenzen gaat om zijn omgeving te laten zien dat hij geen nietsnut is en dat hij best wat in zijn mars heeft. Alleen geeft hij 100% teveel en is dat de reden dat hij op zijn werk door het lint is gegaan op een minuscuul voorval.
Eigenlijk vindt Edwin het maar belachelijk en hij schaamt zich er voor. Het liefst zou hij nooit meer terugkeren naar zijn werk. Edwin vlucht.
Ik laat Edwin terug gaan naar zijn pubertijd waar hem steeds werd gezegd dat hij niets kon en een nietsnut was. Edwin vertelt hoe hij werd gekleineerd en onderschat.
Gaandeweg gaat Edwin inzien dat hij zichzelf niet hoeft te overschatten om indruk te maken op zijn omgeving. Hij kent zijn eigen kunnen en zijn eigen kracht.
Edwin ervaart wat het fysiek met hem doet als hij 200% van zichzelf vraagt.
Edwin slaakt een zucht en zegt: “Ik ga met mijn baas in gesprek en ga hem vertellen wat mij overkomen is en hoe dat nu op het werk nog steeds invloed heeft”
Gelukkig is zijn werkgever zeer invoelend en begrijpt deze dat Edwin enorm op zijn tenen heeft gelopen.
Edwin wordt gevraagd wat hij zou willen doen als hij terugkomt op de werkvloer. Waarbij hij niet mag denken in beperkingen maar uit mag gaan dat alles kan en mag!
Wauw, wat een fantastische werkgever. Edwin wordt gewaardeerd in wie hij is en om zijn kwaliteiten.
Inmiddels heeft Edwin een heel andere functie binnen het bedrijf en gaat hij weer met plezier naar zijn werk. “Ik geef 100% José en soms 110!” zegt hij knipogend.
Mooi om te zien dat Edwin zelf inzicht heeft gekregen in wat hij gaf en dat dit teveel was.
Een dikke pluim voor zijn werkgever die de kwaliteiten van Edwin waardeert en deze inzet in haar bedrijf.